The One Ring

De ring heb ik gevonden in New York. We waren in een winkel met flinke uitverkoop: Caty was een zonnebril aan het uitzoeken (ja, het was kerst) en ik deed even een rondje. Toen zag ik hem. Paniek! Dit zou DE ring zijn, dat wist ik gelijk, maar Caty was ongeveer 20 meter verderop. Hoewel zwaar afgeleid, ze zou meteen aan mijn gezicht kunnen zien dat er iets aan de hand was. De prijs wist ik nog niet, maar ik moest en zou die ring hebben. Oké hoe moest ik dit spelen? Caty moest weg. Het is een grote winkel. Kon haar ook niet op straat sturen, we stonden in New York. En toen zag ik het. Achterin, duizenden schoenen en een groot bord: '75% discount.' That’s it! Dus ik liep heel soepel door, met een ommetje weer terug naar Caty. Die had ondertussen een of andere Lady Gaga bril op. Ze vroeg: “en?” Uhmm, nee?  Dus ik probeerde “Caty die eerste is prachtig neem die gewoon." "Oh, en Caty kijk(!) 75% korting op vet veel schoenen!” Caty had het allang al gezien natuurlijk maar toen kreeg ze groen licht om los te gaan. Ze legde de lady gaga bril weer terug, gaf mij de eerste zonnebril en liep gelijk door die kant op. Ik liep even mee om te kijken of ze hier wel even zoet zou zijn (soms heb je in de korting alleen maar maat 45 of maat 35 ofzo), maar nee hoor! Ze vond al heel gauw de juiste maat, had inmiddels al 2 schoenen in haar hand en keek very happy naar mij toen ze de prijs zag. Dus ik zei: ”ja, zal ik deze alvast even afrekenen?" "Dan weten we zeker of de korting er nog bovenop komt of dat het een trucje is.” Ze zei meteen: “Ja goed idee, ik ga even passen.” En met een big smile liep ik terug naar DE ring.

Mama

Er gingen een aantal maanden voorbij en Sany hielp me bij alles wat ik vroeg. Heel eerlijk, in het begin was ik niet echt bezig met de voorbereidingen. Sany vroeg me nog wel een aantal keer hoe het ervoor stond, alleen zelf wilde ik even wachten met het delen aan een aantal mensen. Deze keuze heeft mij echter heel duur komen te staan. Want de belangrijkste persoon aan mijn kant, die ik het zo graag had willen vertellen, was er opeens niet meer. Tot de dag van vandaag heb ik spijt dat ik niet meteen mijn moeder heb gebeld, dat ik haar nooit de ring heb kunnen laten zien.

Onze wereld was letterlijk ingestort en voor mij hoefde het eigenlijk niet meer. Hoe meer ik door het stof ging, ik het allemaal niet meer zag zitten... Des te meer was daar 1 persoon, die mij hier doorheen trok. Tuurlijk had ik een hoop mooie mensen om me heen, die mij allemaal een schouder aangeboden hebben en hulp waar nodig. Jij was er altijd. Wanneer ik het vroeg en ook zeker ongevraagd.

In de Tolstraat in Amsterdam, lag onze vloer open. Degenen die bezig waren met de fundering belde mij op, notabene op de dag van de condoleance, om te vertellen dat het werk per direct werd gestaakt. De leidingen onder het huis zouden op springen staan. Ze waren bang dat een enkele aanraking alles al zou kunnen laten onderlopen.