Onze wereld was letterlijk ingestort en voor mij hoefde het eigenlijk niet meer. Hoe meer ik door het stof ging, ik het allemaal niet meer zag zitten... Des te meer was daar 1 persoon, die mij hier doorheen trok. Tuurlijk had ik een hoop mooie mensen om me heen, die mij allemaal een schouder aangeboden hebben en hulp waar nodig. Jij was er altijd. Wanneer ik het vroeg en ook zeker ongevraagd.
In de Tolstraat in Amsterdam, lag onze vloer open. Degenen die bezig waren met de fundering belde mij op, notabene op de dag van de condoleance, om te vertellen dat het werk per direct werd gestaakt. De leidingen onder het huis zouden op springen staan. Ze waren bang dat een enkele aanraking alles al zou kunnen laten onderlopen.